Mijn allereerste geboorte reportage!
Vorig jaar gaf ik via mijn Instagram account aan, dat ik een soort van bucketlist had voor de fotografie. Dingen die ik nog graag zou willen doen!
Dit was onder andere geboorte fotografie, want het leek me zo magisch om zoiets moois te mogen vast leggen!
Ik kreeg diverse reacties al binnen, van mensen waarvan ik hun bevalling mocht fotograferen als ik wou! Huh?! Wat?! Echt waar??! Zo reageerde ook Peggy erop.
Peggy heb ik al eens eerder op de foto gezet met Martijn en hun dochtertje Feline, dus het waren geen compleet vreemden voor me. Ze waren opnieuw in verwachting van hun 2e dochtertje en Peggy wou graag een geboortereportage, omdat de vorige bevalling enorm pittig was geweest en zij niet goed kon herinneren wat er allemaal gebeurd was.
We hadden afgesproken om even bij elkaar te komen en het er eens over te hebben, want het is natuurlijk nogal wat! Na een erg fijn gesprek, ging ik op huis aan, wetende dat ik een bevalling mocht gaan fotograferen, yay!
Peggy en ik hielden goed contact via de app over hoe het gaat en wat de gynaecoloog tijdens controles had gezegd.
Zo ook maandag 3 februari '20.. Peggy had die ochtend een controle bij de gynaecoloog en inmiddels was ze 40+1. Ze appte me dat alles nog potdicht zat en madam nog veel te lekker in de buik zat. Ik grapte nog terug via de app dat ze een (te) goed hotel was.
Ondertussen was ik de spullen aan het inpakken voor de zwemles van mijn zoontje, waar we die middag heen moesten. Na slechts 10 minuten na onze appjes hoorde ik weer een berichtje binnen komen.
" De vliezen zijn gebroken, ik bel je zo!" Okay, wauw! Dat was onverwachts!
Voor het geval dat ik tijdens zwemles toch ineens weg moest, had ik mijn partner al ingelicht, zodat hij Lucas van zwemles kon halen, mocht dat nodig zijn.
Peggy gaf aan, dat ze naar het ziekenhuis moest en ze daar gingen kijken hoe de kleine het deed zonder vruchtwater. Dus ik ben toch maar naar zwemles gegaan en rustig afgewacht.
Weer eenmaal thuis kreeg ik een berichtje van Martijn dat ze weeën had om de 5 minuten en dat ze aan het eten waren.
Ook ik ging dan maar aan het eten beginnen en afwachten...
Dat was toch wel spannend hoor, dat afwachten! Je weet dat het gaande is, maar het vorderde langzaam. Ook overviel me een onzekerheid..
" Kan ik dit wel? Kan ik hen wel bieden wat ze verwachten/hopen?!"
We hadden afgesproken dat als Peggy 5 cm had, ik richting ziekenhuis zou komen. Het is haar tweede en dat kan ineens behoorlijk snel gaan..
Om 7 uur kreeg ik een berichtje dat ze de ruggenprik kreeg en dat ze nog op 3 cm zat.
Rond 9 uur zouden ze nog een keer checken hoever de ontsluiting was.
Helaas bleek ze nog steeds op 3cm te zitten en besloot ik om 21:45 toch nog even te gaan slapen, met mijn geluid aan. Martijn zou mij bellen, zodra het nodig was.
Ik werd wakker van de telefoon om 23:17; " Ze zit op 9 cm!!!! " Het was ineens heel snel gegaan, dus ik vloog de auto in, snel richting het ziekenhuis. Onderweg dacht ik alleen maar; "ik kom te laat.. Ik kom te laat... ".
Ik appte Martijn dat ik bij het ziekenhuis was en er bijna was.
Eenmaal op de afdeling overviel me de rust.. Wat een stilte..
Ik ging zachtjes de verloskamer van Peggy en Martijn binnen en hoorde dat Peggy pijn had.
Ik was nog op tijd! Zachtjes pakte ik mijn camera uit de tas, gaf de verloskundige een hand, zette de instellingen goed en begon foto's te maken.
Zo onopvallend mogelijk wilden ik hen emotie vast leggen..
Ik zag de hevigheid van de weeën en de pijn die Peggy had, ondanks de ruggenprik.
Op een gegeven moment gaf de verloskundige aan dat Peggy op 10cm zat en mocht proberen zachtjes mee te persen. Peggy had bij haar vorige kindje een keizersnee gehad en de pijn/onzekerheid overviel haar. Martijn week geen moment van haar zij en hielp waar hij kon, zo mooi om dat te zien!
Peggy gaf alles en wat een oerkracht straalde ze uit!
Maar helaas deed het persen niks en kwamen de persweeën ook niet op gang..
Na een uur te hebben geperst en geprobeerd, werd de gynaecoloog erbij geroepen.
Hij was direct en heel eerlijk dat Martijn en Peggy moesten gaan overleggen wat ze wilden.
Het kostte Peggy zoveel kracht, terwijl het niks deed en dan was het Peggy haar energie niet waard.. Ze zou moeten afwachten.. Wat een tegenvaller!
Echter gaf Peggy al snel aan, dat ze niet meer kon en niet meer wou.
Zeker toen de verloskundige aangaf, dat het zeker nog wat uren ging duren voordat het kindje genoeg was ingedaald.
Het OK team werd opgeroepen en al snel mochten we richting het OK-complex.
Snel lichtte Martijn nog even de familie in, dat het toch een keizersnee ging worden.
Gezien we van te voren al wisten dat ik niet op de OK zelf mee mocht, heb ik gevraagd of ik dan op de gang van het OK-complex mocht wachten, tot papa naar buiten zou komen.
Ook sprak ik de gynaecoloog nog even aan, over hoelang het ongeveer zou duren, zodat ik me erop kon instellen. Want tja.. Ik heb zelf geen keizersnee gehad, dus ik wist niet hoe of wat!
Ik kon via een klein raampje in de deur wat zien en ik had mijn camera gereed..
Ik hoorde het eerste huiltje, terwijl ze nog in de buik zat!
Snel pakte ik mijn camera en schoot wat beelden toen de gyneacoloog haar over het doek aan mama en papa liet zien! Toen ik later terug keek op de camera, kreeg ik kippenvel..
Wauw, hier gaan ze zo blij mee zijn! Zeker omdat ik de OK zelf niet mee op mocht..
Hebben ze toch beelden van hun eerste aanblik!
(Personeel van de OK afdeling zijn onherkenbaar gemaakt)
Even later kwam papa trots met hun prachtige meisje de OK uit lopen.
Ik gaf hem 3 zoenen en feliciteerde hem met de geboorte
van zijn prachtige dochter; Charlotte.
Mama moest uiteraard nog even blijven, maar papa mocht met hun kleine meisje naar de kraamafdeling toe. Ik ben met papa, Charlotte en verpleging mee naar beneden gelopen en heb daar de eerste momentjes met papa vast gelegd. Heerlijk buidelen met papa!
Charlotte heeft zich toen ook een aantal keer goed laten horen! Met de stembanden zat het wel goed!
Mama kwam uiteindelijk ook weer beneden en toen mocht Charlotte lekker bij mama liggen.
Samen kijkend en genietend, maar ook bijkomen van de afgelopen heftige uren.
Na nog wat foto's gemaakt te hebben, besloot ik om ze alleen te laten en naar huis te gaan.
Het was inmiddels ook al 3 uur geweest!
We spraken af, dat ik morgenochtend 11 uur terug zou komen, wanneer hun eerste dochtertje Feline zou komen. Want dat zijn natuurlijk ook enorm kostbare momenten!
Eenmaal thuis heb ik de foto's gelijk op mijn computer gezet en al 2 foto's bewerkt en toegestuurd naar Peggy en Martijn. Ik was nog veel te wakker door alle gebeurtenissen en adrenaline.
Rond 5 uur besloot ik toch maar te gaan slapen en mijn partner had me lekker laten liggen terwijl hij de kinderen naar school bracht. Super lief!
Smorgens reed ik weer richting het ziekenhuis en jeetje wat was het druk!
Zeker wel 10x rond gereden om een plekje te krijgen..
Uiteindelijk snel naar binnen en buiten de kamer stond Martijn al met Feline en de moeder van Peggy. Ik moest heel even wachten, want op dat moment kreeg Peggy nog een trombose spuit. Snel de instellingen goed zetten, even vragen hoe het met haar en Charlotte gaat. Het was een moeizame nacht, waarin ze veel pijn heeft gehad gaf ze aan.
Ik riep Martijn erbij, die nog op de gang stond te wachten met Feline.
Feline kwam voorzichtig binnen en keek wat verwonderd.
Maar toen ze haar zusje zag.... Wat een prachtige eerste ontmoeting tussen de zusjes.
Het gezin eindelijk compleet!
" Kom maar baby" zei Feline toen ze op de stoel zat met uitgestrekte armpjes en Charlotte bij haar op schoot mocht.
Er gingen heel wat kusjes en knuffeltjes heen en weer, toen ook oma binnen kwam.
" Wat is ze mooi!" En dat is ze ook zeker!
Een dikke knuffel voor Martijn en een innige omhelzing en kus voor Peggy.
Mooie momenten om te koesteren, met wat tranen van ontlading en liefde voor elkaar.
Na een tijdje ging oma weer met Feline naar huis, tijd om te slapen!
Ook kwamen er nog 2 kinderartsen om nog wat checks te doen,
gelukkig was alles helemaal in orde!
Ik ben nog heel even gebleven voor wat borstvoedingfoto's, welke Peggy nog heel graag wou hebben.
Daarna was het echt tijd om te gaan, tijd om voor het gezin even bij te komen en bij te slapen.
Wat was dit een prachtige ervaring en ik ben zo ontzettend dankbaar dat Martijn en Peggy het vertrouwen in mij hadden. Dit is zeker iets wat ik beperkt wil gaan meenemen in mijn aanbod voor de fotografie.
